17 Νοε 2021

Αγώνας

 


Μια ζωή σημαδεμένη από τη μοίρα
δικαιοσύνης θύμα ταμένη από πατέρα κι από μάνα
δικαιοσύνης θάμα σα σκαφτιάς γυρεύω
σέρνοντας πόδια και μηρούς και όχι δίχως φύρα.

Ο νους μαραίνεται σαν εννοεί με πόνο
τους χίλιους τρόπους που δουλεύει το κακό
ασίγαστο αργόσχολο ευρηματικό
μ' ένα χαμόγελο που δόντια δείχνει μόνο

και σφυρίζει όσο σε σιγοκαίει και τσιτσιρίζει
— αγνή και φρέσκια σάρκα — ηδονικά
βάσταγε θόρυβο αβάσταχτο καρδιά
ταμένη από πατέρα κι από μάνα

δικαιοσύνης εργαζόμενη το θάμα
που έρχεται σαν καθυστερημένο λεωφορείο
όταν πια τέσσερις σε φέρουν σε φορείο
και όλοι σε υμνούν την ώρα εκείνοι αντάμα.

Ο πίνακας, με τον τρόπο του Μοντιλιάνι, έργο της
Magdalena Walulik

26 Σεπ 2020

Μεταπτυχιακό Θρησκειολογίας, Θεματική Ενότητα Φιλοσοφία της Θρησκείας και Ιεραποστολική 2021-2022






Με χαρά σας ανακοινώνω την έναρξη των αιτήσεων για τον τέταρτο χρόνο λειτουργίας του μεταπτυχιακού μας προγράμματος ΠΜΣ Θρησκειολογίας, Θεματική Ενότητα: Φιλοσοφία της Θρησκείας και Ιεραποστολικής, του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του ΕΚΠΑ. 

Η επίσημη προκήρυξη εδώ.

Διαβάστε περισσότερα στο οκτασέλιδο ενημερωτικό φυλλάδιο. Ευχαριστούμε τους φοιτητές μας για την ευγενική και ενθουσιώδη συμμετοχή τους.










Για το ΠΜΣ


 


5 Απρ 2020

Ωδή στη Χαρά της Κοινωνίας


Τις ώρες που γράφονται αυτές οι αράδες οδεύουμε προς το Πάσχα, ένα Πάσχα που θα το βιώσουμε διαφορετικά από κάθε άλλη φορά, καθώς η πανδημία του κορωνοϊού έχει μεταβάλει βασικές ορίζουσες του βίου, ιδίως στο πεδίο των κοινωνικών μας σχέσεων. Έχει εξάλλου οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο σε μια βιωματικά πρωτόγνωρη μνήμη θανάτου και μέσω αυτής σε μια συνειδητή κατάφαση της ζωής, που απειλείται, δεν είναι δεδομένη, και δοξολογείται. Τούτη την ώρα δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα μας, ήδη όμως είναι ορατά τα όρια των δυνατοτήτων των υπηρεσιών υγείας, καθημαγμένων σε βάθος δεκαετίας. Παρά ταύτα, η άνοδος της καμπύλης μεταδοτικότητας είναι σχετικά ομαλή, και τα έγκαιρα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης μοιάζουν να αποτρέπουν τα χειρότερα. Στο πλαίσιο αυτών των μέτρων, και η κυβερνητική απόφαση για τη μη τέλεση ιεροπραξιών και τη δυνατότητα «ατομικής προσευχής» και μόνο στους ναούς είναι σε πλήρη εφαρμογή, ενώ δεν προβλέπεται καν δυνατότητα μετάβασης στον ναό μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας, μήτε γνωρίζει κανείς πότε τυχόν θα μεταβληθεί αυτή η κατάσταση προς μια θετικότερη εξέλιξη – ασφαλώς μετά το Πάσχα.

Στο πλαίσιο της ζοφερής ατμόσφαιρας των ημερών έλαβε χώρα στη δημοσιότητα και μια εκτεταμένη συζήτηση για τη λειτουργία της Εκκλησίας, την κοινή προσευχή στους ναούς και ακόμα την ίδια τη θεία Λειτουργία και Κοινωνία. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα κατηγορήθηκε από πολύ νωρίς και με σφοδρότητα ως παράγων διάδοσης του ιού, παράγων μολυσματικός, που χαρακτηρίζεται από ιδεοληψία και κοινωνική ανευθυνότητα, καθώς αδιαφορεί για την έκθεση του πλησίον σε κίνδυνο. Εκφράστηκε η απαίτηση να απαγορευτεί η λατρεία, που είναι βλαπτική ακόμα και για όσους δεν μετέχουν σε αυτή, εξαιτίας του κινδύνου διάδοσης του ιού, και βέβαια λοιδορήθηκε ιδίως η συμμετοχή των πιστών στη θεία Κοινωνία μέσα από την κοινή λαβίδα.

Είναι προφανής η πολλαπλότητα των κινήτρων όσων έθεταν τέτοια ζητήματα, ενώ η πολυπλοκότητα της κοινωνικής αντίδρασης συσχετίζεται επίσης και με τους χρόνους και την ένταση με την οποία διατυπώθηκαν κάθε λογής επιφυλάξεις. Δεν μπορεί να μη σημειώσει κανείς την ηχηρή εμφάνιση ενός ρατσιστικού λόγου, που μαζί με χαρακτηρισμούς και ρητορικά σχήματα υπερβολής ζητούσε και την άρση της ελευθερίας της λατρείας από τους χριστιανούς, μαζί και με την εγγραφή τους στο πεδίο της ανηλικιότητας και ανευθυνότητας – συνθήκης που θα έπρεπε να τύχει κοινωνικής επιτήρησης από τους ενήλικες θιασώτες του «ορθολογισμού». Ας σημειωθεί πάντως ότι στο ίδιο πεδίο ανηλικιότητας έχει από χρόνους πολλούς κατατάξει το ποίμνιο και μέρος της ποιμένουσας εκκλησίας, που ενθαρρύνει την κηδεμόνευση και τον πατερναλισμό, και με ιδιαίτερη έμφαση εμμένει εξίσου στην αέναη σιωπή των λογικών της προβάτων. Αυτό είναι όμως μια συζήτηση λίγο διαφορετική, αν και όχι ασύνδετη.

Πολλοί συνάνθρωποι εξάλλου είχαν απλώς μια υγιή ανησυχία και περίσκεψη ή έστω μια κάπως οξυμένη αίσθηση φόβου ή ακόμα και πανικού.

Michael Triegel

Πριν έρθουν οι δειλές και αμήχανες, ανεπαρκείς όσο και προσχηματικές αποφάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, για κατάργηση των καθημερινών ακολουθιών και λιτή θεία Λειτουργία, κατά τις 7-8 το πρωί δίχως άλλους περιορισμούς, δείγμα μιας δραματικής κακοφωνίας εντός της Συνόδου (ΔΙΣ, έκτακτη συνεδρία 16/3/20), ήδη το αίσθημα της απαξίωσης της Εκκλησίας είχε κορυφωθεί. Πριν ἀλέκτωρ λαλῆσαι ακολούθησε το κυβερνητικό ΦΕΚ (872 τεύχος Β΄, 16/3/20) με την ολική απαγόρευση κάθε ιεροπραξίας.

Μερίδα των θεολόγων συνέβαλαν ή και ηγήθηκαν σε έναν δημόσιο διάλογο, που επικεντρώθηκε ιδίως στη θεία Κοινωνία. Η σκοπιμότητα αυτού του δημόσιου διαλόγου δεν εξετάστηκε συνειδητά και μεθοδικά, επί της αρχής, από όσους έδωσαν το σχετικό έναυσμα, αλλά ακολούθησε ανεπίγνωστα και αυτοματικά τις τάσεις της εποχής, μιας εποχής όπου η δημοσιολογία του ιδιωτικού και η τυραννία της οικειότητας, είναι πολλαπλά εμπεδωμένη. Όμως, το έθος και ο αυτοματισμός δεν αναιρούν την ύπαρξη επιφυλάξεων για μια τέτοια δημόσια συζήτηση, όπως αυτή εκτυλίχθηκε, καθώς:

1. Η ώρα του πανικού δεν είναι η ώρα για θεωρητικές συζητήσεις, μήτε είναι ο φόβος ο κατάλληλος σύμβουλος του θεολογείν. Οι περιστάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε κατ’ οικονομίαν λύσεις ανάγκης, εντούτοις το θεολογικώς ζητούμενο είναι η ελευθερία των τέκνων του Θεού.

2. Η συζήτηση ήταν εν όλω παρελκυστική: πριν φτάσει κανείς να συζητά για τη θεία Μετάληψη, όφειλε να αντιμετωπίσει το ίδιο το ζήτημα της συνάθροισης. Σε τι θα άλλαζε άραγε τις συνθήκες μια αλλαγή στο τυπικό της θείας Μετάληψης, που με τόση σπουδή ευκαιριακώς και πολυτρόπως προτάθηκε, εάν και εφόσον η συνύπαρξη των ανθρώπων είναι ικανός και επαρκής παράγων μετάδοσης του ιού;

3. Ο δημόσιος χαρακτήρας της συζήτησης φανέρωσε αρκετή αδιακρισία και αποκάλυψε επίσης πόσο ο αρχαίος κανόνας του «ανεκλάλητου» των μυστηρίων είχε νόημα, προς αποφυγή ενός περίγελου γύρω από το ίδιο το σώμα του Χριστού.

4. Κάνει εντύπωση η σχάση της ακαδημαϊκής θεολογίας από τη ζωή της Εκκλησίας, καθώς ο τρόπος του περιεργάζεσθαι το μυστήριο από λαϊκούς θεολόγους ή θεολογούντες διανοητές κάποιες φορές έμοιαζε να αγνοεί και να παραγνωρίζει τα πρόσωπα των ιερέων ή την ανθρώπινη ιδιότητά τους. Η άνεση με την οποία εξέφραζε κανείς φόβους και αναλυτικές σκέψεις γύρω από το μυστήριο, επέβαλε την αμφιβολία στη δημόσια συζήτηση, ενστάλαξε τον φόβο ακόμα και σε ιερείς ως προς την κατάλυση της θείας Κοινωνίας. Ενώ ο λαϊκός θα μπορούσε απλώς διακριτικά να απέχει από τη θεία Κοινωνία για ένα διάστημα, αυτό δεν ισχύει για τους ιερείς, καθόσον οι ιερείς είναι ταγμένοι να ιερουργούν και δεν μπορούν να δραπετεύσουν από τις υποχρεώσεις τους, μεταξύ των οποίων και η κατάλυση της θείας Ευχαριστίας από το κοινό Ποτήριο, κάθε φορά. Είναι συχνό φαινόμενο να καταγράφονται μεγαλορρήμονες θεολογικές αναλύσεις, που όμως αναπαράγουν μια λάθος κατανόηση της Εκκλησίας, με βάση την οποία το ιερατείο είναι «άλλοι», και δεν είμαστε όλοι οργανικά συνδεδεμένοι στο ένα Σώμα του Χριστού. Αν συχνά ισχύει ότι η διοίκηση της Εκκλησίας δείχνει κατεξοχήν ή και μόνο τον εαυτό της παραθεωρώντας το εκκλησιαστικό σώμα, δεν είναι σπάνιο και το αντίστροφο: να ξεδιπλώνεται ένας κοσμικός θεολογικός λόγος που εξίσου θεωρεί την κεφαλή «ξένη», ή εν προκειμένω να αδιαφορεί για τη θέση των ιερέων μέσω μιας ακαδημαϊκής συζήτησης δίχως αγάπη ή ανθρώπινη μέριμνα και για τον κλήρο.

Ας περάσουμε όμως στην ουσία αυτής της συζήτησης, της οποίας ο πυρήνας της αγγίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις της ίδιας της θεολογίας. Διότι μπορεί η θεολογία να έχει μερικώς και ακαδημαϊκό, επιστημονικό χαρακτήρα, να μεταχειρίζεται επιστημονικές μεθοδολογίες στην ανάλυση των επιμέρους, η βάση όμως και η καρδιά της θεολογίας εν εκκλησιαστική εννοία είναι η εμπειρία, η κοινή συνείδηση της Εκκλησίας, η κατανόηση και διατύπωση αυτής της εμπειρίας. Θεολογούμε εμπειρικώς και όχι με φιλοσοφικά οικοδομήματα, καθόσον ο ανθρώπινος λόγος φωτίζεται από τον αποκαλυφθέντα Θεό Λόγο.

Ο εξορθολογισμός και επιπροσθέτως η τεχνολόγηση και μικροβιολόγηση της θείας Ευχαριστίας, μέχρι και η τόσο όψιμη ανάπτυξη μιας περί «αφθαρτοδοκητισμού» θεωρίας, τώρα, κατά την τρίτη χιλιετία, δεν απηχούν την εκκλησιαστική και θεολογική παράδοση στην Ανατολή, μια Ανατολή που αρκέστηκε να μιλήσει για μεταβολή του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού, δίχως να αναλύσει περαιτέρω και δίχως να κάνει χρήση του όρου μετουσίωση. Εντούτοις, είναι σαφές ότι και η διατήρηση των φυσικών στοιχείων στη φυσική τους κατάσταση, η συμβολική παρουσία του φυσικού βασιλείου, του ζωικού βασιλείου (μέσω της ζύμωσης, βλ. Τζ. Θεόκριτοφ 2010) και της ελεύθερης συνεισφοράς και εργασίας του ανθρώπου για τη δημιουργία του ψωμιού και του κρασιού, δεν σημαίνει ότι κοινωνούμε τη φθαρτότητα της φύσης, αλλά την αφθαρσία της, καθώς κοινωνούμε με βάση την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας το σώμα και το αίμα του αναστάντος Χριστού. Είναι σημαντική αυτή η ζωντανή ανάμνηση, που παραπέμπει στην εσχατολογική μας βεβαιότητα, μελλοντική και ήδη παρούσα, ότι ὁ τρώγων [Του] τὸ Σῶμα καὶ πίνων [Του] τὸ αἷμα δεν κοινωνεί απλώς τον σαρκωθέντα και σταυρωθέντα Θεό, αλλά τον αναστάντα, εἰς φάρμακον ἀθανασίας καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Ένα δεύτερο θέμα που τέθηκε είναι η, σε πρώτη επίπεδο ορθή, διάκριση μορφής και περιεχομένου. Είναι προφανές ότι το περιέχον, το άγιο δισκοπότηρο, η λαβίδα και γενικότερα τα σκεύη δεν ταυτίζονται με το περιεχόμενο, το σώμα του Χριστού. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η ιστορία της λατρείας και της ζωής της Εκκλησίας έχει να μας δείξει μια πολλαπλότητα τρόπων, με τους οποίους η Εκκλησία, κλήρος και λαός, κοινωνεί του σώματος και του αίματος του Χριστού. Όποιος όμως επιθυμεί να κάνει μια ιστορική ανάλυση της Ευχαριστίας και της εξέλιξης του τυπικού, οφείλει επίσης να παραδεχτεί ότι λύσεις που σταδιακά επικράτησαν στη λατρεία, είναι κατά τεκμήριο –όχι απόλυτα– αυτές που η κοινή συνείδηση έχει επιλέξει ως πιο πρόσφορες, φιλτράροντας πρακτικές και πληροφορίες μέσα από μακραίωνα και πλατιά ιστορικά φίλτρα. Δεν ισχυρίζομαι μια παγίωση και ακινητοποίηση του υπάρχοντος, και ασφαλώς η ιστορική εξέλιξη είναι ανοιχτή. Μια εξέλιξη και του τυπικού συνιστά πάντα θεμιτή και επιθυμητή πραγματικότητα εντός της ιστορίας, αρκεί το κριτήριο να είναι μια εσωτερική ανάγκη και ελεύθερη επιλογή, όχι όμως ένας εκκοσμικευμένος νεωτερισμός, μια συμπλεγματική διάθεση να υποταχθούμε στο πνεύμα του κόσμου ή τις μόδες των καιρών. Συζητώντας μεθοδολογικά, διαπιστώνει κανείς σήμερα στις εκκλησίες μας μια διάθεση γενικότερης εκζήτησης στην περιοχή του τυπικού, της οποίας τα κίνητρα είναι κάποιες φορές εξωθεολογικά και εξωεκκλησιαστικά, και όχι σπάνια συνδέονται με μια υπερβολική και αμφιβόλων κινήτρων σπουδή του ενεργούντος [ιερέα] να εισάγει στοιχεία πρωτοτυπίας και εντυπωσιασμού, μετατρέποντας τη λατρεία σε θέαμα ή εισάγοντας κάποια attraction που αυξάνει την απήχηση και την επισκεψιμότητα του ναού, προσελκύοντας ένα ευρύτερο φιλοθεάμον κοινό, όχι όμως απαραίτητα οικοδομώντας τη ζωή της κοινότητας. Όσοι λοιπόν ενθυμούνται και θέλουν απότομα να ανασυστήσουν αρχαία τυπικά, καλό είναι επίσης να θυμούνται ότι το τυπικό δεν είναι μια συνταγή μαγική, ξεκομμένη από τη ζωή της κοινότητας, και ότι στην αρχαία Εκκλησία, κατά τον ασπασμό της ειρήνης, οι χριστιανοί φιλιόνταν στο στόμα, δίχως να εκπειράζονται και δίχως σιχασιά, συμβολίζοντας μέσω του τυπικού τις πραγματικές σχέσεις αγάπης που καλλιεργούνταν μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα.

Θα πρέπει να έχουμε αδιαλείπτως τον νου μας στα θεολογικά μας κριτήρια. Διότι ενώ είναι πολύ σημαντική η ζωντανή λατρεία, και κατ’ επέκταση η λειτουργική και λατρευτική αναγέννηση, ο γνώμονας για όλα αυτά δεν μπορεί να είναι παρά βαθύτατα θεολογικός και άρα κοινωνικός. Η θεολογική οικονομία έχει θέση σε αυτή τη συζήτηση, μαζί με τη θεολογική ακρίβεια, αλλά και η σιωπή, η για ένα διάστημα αποχή, η τέλεση του μυστηρίου με λίγους πιστούς είναι ίσως λύσεις προτιμότερες από μια εμμονική «συμμετοχή» με τρόπους που γελοιοποιούν και εξατομικεύουν τη λατρεία, με πρόχειρες επινοήσεις και εφευρήματα.

[Αφήνω εδώ εντελώς ασχολίαστες τις απόψεις κάποιων πιστών που θεωρούν όλη αυτή την υπόθεση μια τεράστια συνωμοσία και μονιστικά επιμένουν στην αδιατάρακτη τήρηση της λατρείας όπως πάντα, υπονοώντας μια μαγική κατανόηση, αδιαφορώντας για τον λογικό χαρακτήρα της λατρείας, έχοντας σοβαρό πρόβλημα ως προς την πρόσληψη της ίδιας της πραγματικότητας. Και ενώ ο λόγος πολλών, ιδίως ποιμένων, από τους καλύτερους μάλιστα που διαθέτουμε, απευθύνεται συχνά σε ένα τέτοιο ακροατήριο, επιδιώκοντας να κατευνάσει, να πειθαρχήσει, να παρηγορήσει και να δώσει διαφορετικές διεξόδους πνευματικής ζωής και άσκησης, προσωπικά θεωρώ ακραίες φονταμενταλιστικές ή δεισιδαιμονικές τοποθετήσεις μερίδας ενός κόσμου πέραν του πεδίου συζήτησης που θα ήθελα να οικοδομήσω εδώ. Για την ακρίβεια, θλίβομαι όταν διαπιστώνεται ποιο είναι πράγματι το κοινωνιολογικό υπόστρωμα ή η πνευματική κατάσταση μέρους του ποιμνίου, όπως αυτό χρονίως εκπαιδεύτηκε να υπακούει άκριτα, να σκέφτεται μονοδιάστατα, να πάρει διαζύγιο από τη λογική. Στην περίπτωση αυτή δεν μιλώ προφανώς για τη λαϊκή θρησκευτικότητα, στην πολυεπίπεδη γνησιότητά της, την οποία επιμένω να σέβομαι και να τιμώ, σε αντιδιαστολή προς μια κάποια ελιτίστικη θεολογία που κατά καιρούς αναδύεται, σχεδόν ολιγοπωλιακά από μεσοαστικά στρώματα. Μιλώ αυστηρά και μόνο για φαινόμενα πνευματικής εξάρτησης και ψυχολογικής νοσηρότητας, για φαινόμενα μαγικής και φονταμενταλιστικής χάλκευσης της πίστης και της θεολογίας. Ευτυχώς όμως, λειτουργούμε ως σώμα, και συνεπώς και η απεύθυνση σε ένα τέτοιο κοινό, με την εξουσία μάλιστα της ποιμαντορικής ράβδου, στη γλώσσα με την οποία έχει εθιστεί, είναι μια αναγκαία ψηφίδα σε ένα πολύτροπο και πολύχρωμο σύνολο λόγου σε ποικίλες γλωσσικές εκφορές, στο πεδίο τόσο της ακρίβειας και της οικονομίας].

Michael Triegel

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή της συμβολής είναι λίγο διαφορετικό. Στο πλαίσιο μιας σύγχρονης επιστημολογίας, σε όλο το πλαίσιο του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού, ιδίως μετά τον Βίτγκενσταϊν, η διάκριση μεταξύ μορφής και περιεχομένου διαπιστώνεται ανεπαρκής και καταδεικνύεται ως κατάλειμμα μιας παρωχημένης, τυπικής λογικής μιας αφελούς πρωτονεωτερικότητας. Διότι σήμερα είναι εγνωσμένο ότι η μορφή είναι περιεχόμενο, και αυτό ισχύει ιδίως στην τέχνη και τη λογοτεχνία, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου, κατεξοχήν λοιπόν και στη λατρεία. Παρόμοια, ο θεωρητικός της επικοινωνίας Μάρσαλ Μακ Λούαν, ανέδειξε με όρους του καιρού μας πως το μέσο είναι το μήνυμα, δηλαδή ότι το περιεχόμενο καθορίζεται από το μέσο με το οποίο μεταδίδεται και διαδίδεται. Όσο και να αμφισβητήσει κανείς αυτές τις θέσεις, οι οποίες έχουν γεννήσει μεγάλη συζήτηση, διατυπωμένες στην απολυτότητά τους, δεν μπορεί πια να παραγνωρίσει σήμερα τη σημασία μορφής ή μέσου για την ίδια την ουσία του περιεχομένου.

Είναι εξάλλου θλιβερά ψευδοεπιστημονικές οι προτάσεις που επιχειρούν να εισαγάγουν έναν εξελικτικό ντετερμινισμό, και οι οποίες κατατάσσουν τον καθιερωμένο τρόπο της θείας Κοινωνίας σε «επίπεδο υγιεινής προγενέστερων πολιτισμών». Αυτοί οι διανοητές «μεταγενέστερων πολιτισμών» εν μέσω μιας πανδημικής δυστοπίας, μοιάζουν να ισχυρίζονται ότι το μέλλον της ανθρωπότητας αναδεικνύεται λαμπρό, και εξελικτικά λαμπρότερο, ενώ παρά τις κατά καιρούς περί αυτού αναλύσεις τους, δεν μοιάζει τελικώς να γνωρίζουν κάτι από την τραγωδία του ανθρώπου του 20ού αι., από την πεσιμιστική ή και μηδενιστική στροφή της φιλοσοφίας, αλλά ακόμα συμμερίζονται με τρόπο αντιφατικό την χαρωπή αφέλεια των πρώτων αιώνων της νεωτερικότητας. Τέτοιες φωνές δεν διαβλέπουν τη δυστοπία του μέλλοντός μας, μήτε προβλέπουν αλλά και μήτε διατυπώνουν προτάσεις που να προλαμβάνουν ή να θεραπεύουν. Σε σφαίρα διαρκούς επιτάχυνσης ενός μεταρρυθμιστικού οίστρου, απαξιώνουν εντελώς την έννοια της εμπειρίας ή της παράδοσης, ομνύουν σε μια στενή λογοκρατία, πολλαπλά ήδη απαξιωμένη στη μετανεωτερικότητα, και διέπονται από μια ανάγκη να φτάσουν, ιδρωμένοι, σε αυτή την εξέλιξη που θεωρούν αναμφίβολα και ντετερμινιστικά θετική. Δεν θα επικαλεστώ εν προκειμένω την εκκλησιαστική παράδοση, αλλά την πρόσφατη κοινή μας και πάνδημη στη χώρα εμπειρία της μνημονιακής περιόδου, όπου με το πρόσχημα των μεταρρυθμίσεων επιβλήθηκαν σωρεία απορρυθμίσεων στην αγορά και ιδίως την αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα όχι τη διόρθωση αλλά την πλήρη διάλυση και καταστροφή της οικονομίας, όπως καταδεικνύεται από όλους τους οικονομικούς δείκτες, ποιοτικούς και ποσοτικούς – σαν σε καιρό πολέμου.

Αν λοιπόν η μορφή είναι περιεχόμενο, το μέσο είναι το μήνυμα, η θεία Ευχαριστία δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον τρόπο του κοινωνείν. Το ζήτημα προφανώς δεν είναι αυστηρά δογματικής τάξης, και η συζήτηση επ’ αυτού είναι θεμιτή – αλλά με σοβαρές θεολογικές και πνευματικές προϋποθέσεις, που να μην καταλύουν την ουσία και το νόημα του μυστηρίου.

Η πίστη είναι ο χώρος της ελευθερίας. Δεν είναι ο χώρος του καταναγκασμού. Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια πραγματικότητα αποδείξιμη με αντικειμενικά και επιστημονικά κριτήρια, είναι όμως η βάση και η απόλυτη βεβαιότητα της ύπαρξής μας. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος, εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν (Α΄ Κορ. 15,17). Κατά όμοιο ακριβώς τρόπο με την Ανάσταση, μήτε εδώ αποδεικνύεται μια «μη μεταδοτικότητα» της θείας Ευχαριστίας – και θα ήταν άσκοπη και ανώφελη μια τέτοια απόπειρα, εξέτασης μοριοβιολογικού τύπου. Στο πεδίο όμως της διυποκειμενικότητας, της κοινής εμπειρίας, γνωρίζουμε ότι η θεία Κοινωνία είναι η κατεξοχήν υπέρβαση του θανάτου, και δεν το γνωρίζουμε μόνο θεωρητικά, αλλά και μέσα από την πρακτική των ταπεινών ιερέων που κοινωνούν όλο το εκκλησιαστικό σώμα, κοινωνούν τους λεπρούς, κοινωνούν τους αρρώστους στο Λοιμωδών, κοινωνούν κάθε ασθενή και ετοιμοθάνατο άνθρωπο.

Στη σύγχρονη εποχή, μια εποχή δημοκρατίας και πολυκεντρικότητας του κόσμου, γνωρίζουμε ότι και η πιο «αντικειμενική» επιστημολογική αρχή έχει ισχύ μόνο εντός ενός ορισμένου πεδίου του επιστητού. Ακόμα και οι νευτώνιοι νόμοι ανακαλούνται στο πεδίο της θεωρίας της σχετικότητας. Ό,τι γνωρίζουμε γενικότερα για τον κόσμο δεν ισχύει στον μικρόκοσμο ή τον μακρόκοσμο. Η προσπάθεια μιας νεωτερικής επιστημολογίας να διατυπώσει μια θεωρητική αρχή που να διέπει και να θεμελιώνει τη γνώση, έναν μικρό θεό της γνωσιακής θεωρίας, που να οδηγεί σε γενικά παραδεκτά δεδομένα, είναι αδιάκοπη όσο και αλυσιτελής: δεν οδηγεί παρά σε ποικίλες διαδρομές μιας απέραντης περιπέτειας και σε έναν διαρκή αναπροσανατολισμό της σκέψης. Η περιπέτεια όμως αυτή είναι μια περιπέτεια ελευθερίας, ενώ οι παρωχημένες περί Θεού ή περί γενικών αρχών αποδείξεις δεν είναι παρά ένα λογικό lapsus, μια λήψη του ζητουμένου. Η αλήθεια διακριβώνεται επιστημολογικά μόνο στο πεδίο της διυποκειμενικότητας – αυτό είναι η θεμελιώδης αρχή της νεωτερικότητας και εντεύθεν.

Οι πιστοί που πιστεύουν στην κοινωνία με τον αναστάντα Χριστό, δεν διατυπώνουν συνεπώς μια επιστημονικά γενικά παραδεκτή αρχή, εφόσον η διατύπωσή τους δεν υπερβαίνει τον φραγμό της γλώσσας, αντίθετα διατυπώνεται σε μια εσωτερική γλώσσα, τη γλώσσα της πίστης. Η πίστη δεν συνιστά προϋπόθεση της επιστήμης, μήτε μπορεί ποτέ να αποτελέσει μια επιστημονική αρχή. Είναι και παραμένει μια εκλογή ελευθερίας, με όλες τις διακινδυνεύσεις της. Εντούτοις, οι πιστοί δεν περιπίπτουν σε σολιψισμό και ακραίο υποκειμενισμό, καθόσον η εμπειρία τους τεκμαίρεται στο πεδίο της διυποκειμενικότητας και της κοινής εμπειρίας. Η συζήτηση συνεπώς αυτή, στο πεδίο της θεολογίας, είναι μια συζήτηση μυημένων. «Ἴσασιν οἱ μεμυημένοι τὰ λεγόμενα», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (PG 49, 380A). Τίθεται συνεπώς αναπόδραστα το δίλημμα για τους θρησκευομένους και ιδίως τους θεολόγους αν κάποιος είναι στοχαστής του θανάτου του Θεού, ή πιστός, δηλαδή κήρυκας της Αναστάσεώς Του.

Michael Triegel

Ας αφήσουμε τα διάφορα προσχήματα που οδηγούν σήμερα σε μια θεολογία της εξατομίκευσης κατά το επικρατούν κλίμα της αγοράς, ή και σε μια θεολογία της σιχασιάς του αδελφού και απόλυτης ατομικής περιχαράκωσης, σε ένα ακραίο πλαίσιο συσχηματισμού με τη λογική του κόσμου ή μια υπερβολή και επιβολή του φόβου έναντι της αγάπης.

Είναι σημαντικό, η όποια θεολόγηση περί την θεία Ευχαριστία να διατηρεί το κατεξοχήν οντολογικό και συμβολικό νόημά της, που είναι η Κοινωνία με τη θεία ζωή, αλλά και με τους αδελφούς μας. Στο πεδίο της οικονομίας, και μιας ανθρώπινης συγκατάβασης πολλά μπορούν να ειπωθούν, αρκεί να μην ανάγουμε την οικονομία σε ακρίβεια.

Το κυβερνητικό ΦΕΚ, σε προσυνεννόηση ή σε ανταπάντηση στην ανεπαρκή και αμήχανη αρχική απόφαση της Συνόδου, αδιάφορο, δεν είναι τόσο ανώδυνο θεολογικά όσο βολικά προφασιζόμαστε. Διότι ασφαλώς περιφρουρεί τη δημόσια υγεία, όπως οφείλει κάθε κυβέρνηση να κάνει, αλλά δυστυχώς υπεισέρχεται και στο πεδίο της θεολογίας. Η ίδια η ακραία δυσανεκτικότηκα και ολοσχερής απαγόρευση κάθε ιεροτελεστίας μοιάζει να τοποθετεί το γνώριμό μας και πολυδιατυπωμένο από κυβερνητικά χείλη πολιτικό δόγμα της «μηδενικής ανοχής» πάνω από το Τριαδικό δόγμα. Ας μην λέγεται μήτε λέξη επ’ αυτού, είναι σαφές πώς εξυπονοείται η θεώρηση της θείας Ευχαριστίας ως δημοσίου κινδύνου. Διαφορετικά μια πιο μετριοπαθής λύση, όπως θεία Λειτουργία με ελάχιστους πιστούς, και δυνατότητα των πιστών να προσέρχονται κατά μόνας ή σε οργανωμένη κυκλικά εναλλαγή, θα ήταν εφικτή. Επιπλέον, η διατύπωση περί «ατομικής λατρείας» είναι μια θεολογία της εξατομίκευσης που πλήττει και αλλοιώνει ευθέως τη χριστιανική θεολογία, και μεταβάλλει την Εκκλησία σε πάροχο θρησκευτικών υπηρεσιών, που εντέλει δεν είναι και τόσο απαραίτητες σε συνθήκες λοιμού – και όχι μόνο.

Οργανωσιακού τύπου θεολογίες περί ατομικής σωτηρίας έχουν λάβει σήμερα το φιλί της ζωής. Ενώ δεν προτείνω καμία ανταρσία προς τη Σύνοδο ή το κράτος στις παρούσες συνθήκες, και θλίβομαι για τις ελάχιστες τέτοιες περιπτώσεις που καταγράφονται, δεν μπορώ να μη διαμαρτυρηθώ για την ακύρωση και αυτοακύρωση του γεγονότος της Εκκλησίας.

Ο ιερέας δεν μπορεί να μεταβεί να κοινωνήσει τον άρρωστο, μήτε να τον εξομολογήσει. Εάν για τον περισσότερο κόσμο αυτό είναι μια παροδική κατάσταση εξαίρεσης που μπορεί ποικιλότροπα να παρηγορηθεί, για τον πάσχοντα και τον θνήσκοντα πιστό είναι μια ολική ανατροπή στη ζωή του. Αντ’ αυτού, προβλέπεται όλες οι ψυχικές ανάγκες να καλυφθούν από ψυχολόγους, επιστήμονες τους οποίους διόλου δεν επιθυμώ να απαξιώσω, μήτε προσωπικά μήτε την επιστήμη τους και τη συμβολή της στη ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν νοείται να αναβαθμίζονται σε πανάκεια και συνταγή σωτηρίας, να αλώνουν όλο τον χώρο που αφορά (κατεξοχήν και) τη θρησκεία, με την υποστήριξη μιας κρατικής και βίαιης ολικής απάλειψης του θεμελιώδους δικαιώματος του θρησκεύειν.

Η ανάγκη για ένα δημόσιο σύστημα υγείας, που ξεθεμελιώθηκε με πολιτικές και ιδεοληψίες των τελευταίων χρόνων, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε μεγάλο βαθμό σε παγκόσμιο επίπεδο, κατέδειξε και τη χρεοκοπία των ακραίων νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, που δεν έχουν τελικώς και πολύ συνάφεια με την έννοια της ελευθερίας. Η ελευθερία πραγματώνεται εν κοινωνία. Η δεινή αυτή δοκιμασία των ημερών μας, μπορεί να αποδειχτεί ένα ακόμα χτύπημα που θα επιταχύνει τυχόν μια πορεία προς τη δυστοπία του μέλλοντός μας, μπορεί όμως να αποτελέσει και ένα σημείο καμπής, που θα δώσει χώρο για μια νέα ανθρώπινη αυτοσυνειδησία.

Σε αυτές τις κοινωνικές αναζητήσεις και η χριστιανική θεολογία έχει τη θέση της, επανατοποθετώντας την έννοια της αγάπης, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ευθύνης –ακόμα και ως παροδικής κοινωνικής αποστασιοποίησης– στην καρδιά του προβληματισμού του σημερινού γίγνεσθαι.

Ανάμεσα σε μια θρησκοληψία του μαγικού και σε μια αποθέωση του ατομικού, η θεολογία του προσώπου και η σαρκωμένη αγάπη μπορεί να οδηγήσει σε νέους τρόπους βίωσης της πίστης και αναστάσιμης, μεταμορφωτικής επαγγελίας. Αυτό συνεπάγεται όμως και την ανάγκη για μια βαθύτατη αναδιαμόρφωση της λειτουργίας μας ως εκκλησιαστικού σώματος, στο πεδίο της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας, σε κάθε θυσιαστήριο, όπου η καθολική Εκκλησία. Εάν η ζωή της κοινότητας δεν εικονιστεί στο πεδίο του πραγματικού, στο πεδίο πραγματικών ανθρώπινων σχέσεων αλληλεπιδραστικών και όχι μονόδρομων, εμφραγματικών, περνάμε ανεπαισθήτως σε μια νέου επιπέδου αχρησία ενός οργανισμού, που δεν είναι ζων, αλλά γραφειοκρατικός και οιονεί νεκρός.

Η εικόνα της λατρείας κεκλεισμένων των θυρών, μια εικόνα θεατρικής σκηνής, πληγώνει βαθύτατα. Η απόλυτη απουσία κάθε γυναίκας αναδεικνύει στον απόλυτο και καθολικό βαθμό το apartheid σε βάρος των γυναικών στη ζωή και τις δομές της Εκκλησίας, απελπίζει καθώς μεταβάλλει το πρόσωπο σε προσωπείο, τη λατρεία σε θεατρική αναπαράσταση, τη συμμετοχή σε θέαμα, το μυστήριο της Κοινωνίας σε δραματική ακοινωνησία.

Μέσα σε όλα αυτά χρειάζεται επαναπροσδιορισμός της θεολογίας μας και με την πατερική σημασία του όρου, αλλά και με την ακαδημαϊκή. Δουλειά της επιστήμης είναι μεταξύ άλλων και να προβλέπει, διατυπώνοντας γενικευτικούς όρους και οδηγητικές διατυπώσεις, με βάση τη συστηματική καταγραφή της εμπειρίας και της γνώσης του παρελθόντος και του παρόντος. Και η πρόβλεψη για την εκκλησιαστική ζωή είναι ότι πρέπει όχι μόνο να αναστοχαστούμε αλλά και να εφαρμόσουμε την έννοια της κοινότητας, της κοινωνίας και ευχαριστιακής θεολογίας, της θεολογίας του σώματος, με υγιή αλληλεπιδραστικότητα των μελών του, γιατί διαφορετικά η διά διαταγμάτων κατάργηση της λατρείας δεν θα είναι κάτι που θα αφορά την ευρύτερη κοινωνία.

Επί του παρόντος, ας παραδοθούμε στη χάρη του ζώντος Θεού.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό οφείλει πολλά σε διαδικτυακές συζητήσεις μεταξύ φίλων, και σε πιο μεθοδικές συζητήσεις με τους φοιτητές μου, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς, ιδίως τους μετέχοντες στο επιλεγόμενο μάθημα «Χριστιανισμός και Σύγχρονος Κόσμος», όπου είχαμε τη δυνατότητα να διεξέλθουμε αναλυτικά την όλη θεματική. Σημειώνω εξεχόντως εν προκειμένω και την ιδιαίτερη συμβολή του φοιτητή Λουκά Ζιάρα.

Η αναφορά στο έργο του Τζορτζ Θεόκριτοφ αφορά το άρθρο του «Η Κοσμολογία της Ευχαριστίας: Ένας Γεωλόγος φωτίζει Άγνωστες Όψεις του Μυστηρίου των Μυστηρίων», Βημόθυρο, 2-3 (2010) 72-76.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Michael Triegel. Ευχαριστώ τον Δημήτρη Αγγελή και το περιοδικό Φρέαρ  για την πρόσκληση αλλά και για την εκδοτική επιμέλεια.]


26 Μαρ 2020

Λογοκρισία



Σήμερα 26 Μαρτίου 2020, την επαύριο της μεγάλης εορτής, ήθελα να ευχαριστήσω όλους για τις ευχές σας. Μου δώσατε πολύ χαρά και φως.

Το πρωί όμως με υποδέχθηκε το φβ με μπλοκάρισμα 30 ημερών στο live, επειδή παλιότερο άρθρο που δημοσίευσα, στις 20 Οκτωβρίου του 2019, κρίνεται αναδρομικά ότι παραβιάζει τους όρους της κοινότητα του φβ, και μάλιστα αφορά σε επικίνδυνα άτομα ή οργανώσεις.

Το επικίνδυνο άτομο ή οργάνωση είναι μια κοινοποίηση του άρθρου του Νίκου Ξυδάκη,


Θεωρώ τερατώδη την αναδρομική επιβολή λογοκρισίας και την επιβολή ποινής sine lege, θεωρώ επίσης τερατώδη την επιλογή να χαρακτηρίζεται ο Νίκος Ξυνάδκης επικίνδυνο άτομο ή οργάνωση.

Εφόσον το φβ με τιμά με 30ήμερο αποκλεισμό, στο live, θα το τιμήσω κι εγώ με τον σχεδόν ολικό αυτοαποκλεισμό μου, καταγγέλλοντας συνάμα τις πρακτικές ολοκληρωτισμού που επιβάλλονται επιπροσθέτως μέσα στη γενική δυστοπία της ζωής μας.

Καταγγέλω επίσης δημόσια την κυβέρνηση Μητσοτάκη που έχει την τελική πολιτική ευθύνη για τη λειτουργία του facebook, για την ανάθεση λογοκρισίας στα πολύ ύποπτα ελληνικά hoaxes, και για μια σειρά από πολιτικά μέτρα, απολύτως αδικαιολόγητα από την πανδημία που οδηγούν στην πλήρη αλλοίωση του πολιτεύματος.

Ας προσέξουν όσοι επιδιώκουν σουλτανικά μεγαλεία, διότι η Ιστορία δεν αγαπά τους τυράννους.

Παρακαλώ τους φίλους μου να διακινήσουν αυτή την ανάρτηση.

Θα με βρίσκετε κυρίως στο blog.

5 Φεβ 2020

Το όνειρο της Εύας



Παιδική ζωγραφιά αγνώστου καλλιτέχνη

Μετεωριζόταν, ανάμεσα στο δείλι και τη χαραυγή. Λικνιζόταν απαλά ξαπλωμένη σε μια κούνια από δίχτυ, διαπερατή στη δροσιά και τους ανέμους, κρεμασμένη σε ένα οριζόντιο δοκάρι της σκεπαστής αυλής. Προσπαθούσε να είναι χαλαρή και ανάλαφρη, όσο της επέτρεπε η δυνατότητα της φαντασίας. 
Ο δέσποτας ήταν επιβλητικός και ψηλός. Παρά τα ξανθά μαλλιά του και τα γυάλινα ψυχρά γαλάζια μάτια του, φαινόταν σκοτεινός μες στα μαύρα του ρούχα και φάνταζε ιδιαίτερα δυσοίωνος από πάνω της.
“Αν είσαι ορθόδοξη,” της είπε, “θα υπακούς. Αν δεν υπακούς δεν είσαι ορθόδοξη.”
Η Εύα αναδεύτηκε αθέλητα, και το βαρύ σώμα της θεωρίας που από χρόνια είχε συλληφθεί και κουλουριαστεί μέσα της, λες και ξεκουραζόταν, αναδεύτηκε κι αυτό, λες και ετοιμαζόταν να ξεχυθεί σαν λάσο. Μα δεν ήταν η ώρα της θεωρίας. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να κουράζεται κάνεις με θεωρίες στο πεδίο του παραλογισμού και του ονείρου, και η Εύα βαριόταν ασφυκτικά τις ανούσιες διατυπώσεις και επιχειρηματολογίες.
«Ναι, είμαι ορθόδοξη», απάντησε σθεναρά. «Είναι σημαντικό πράγμα η υπακοή», συνέχισε, «αλλά εσείς είστε μητροπολίτης στη Σελήνη, εγώ υπάγομαι εδώ στη Μητρόπολη των Αθηνών· εκεί θα κάνω υπακοή».
Ο δέσποτας αλάφιασε με την αδιόρατη ειρωνεία της ελαφριά ανασηκωμένης, σαν σε ανάκλιντρο συνομιλήτριας, αλλά γνωρίζοντας καλά την ανθρωπογεωγραφία και τις συντεταγμένες της μάχης αποφάσισε να αφεθεί στη χαρά της νίκης μιαν άλλη φορά.
«Ωραία, λοιπόν», της είπε, «μένει να το δούμε αυτό ανήμερα του Αγίου Φωτίου».
Τότε θα βρισκόταν κατά το έθος η Θεολογική σχολή μαζί με την Ιερά Σύνοδο, όπως γινόταν δεκαετίες και δεκαετίες, όσο θυμόταν τον εαυτό της.
Η Εύα ήταν βαρυφορτωμένη από ένα πλήθος ειδήσεις και ανακοινώσεις, όλες κανονιστικές όλες περιοριστικές, τις οποίες δεν κατόρθωνε να σκορπίσει στον άνεμο, όσο κι αν λικνιζόταν σε μια διάτρητη κούνια από το δείλι ως τη χαραυγή. Και ενώ ήθελε η εκκλησία να είναι μια αγκαλιά να χωράει τον κόσμο, έβλεπε πως ήταν μια αγκαλιά που έσφιγγε ασφυκτικά τον κόσμο, ή έδιωχνε όποιον στενευόταν σ’ αυτή την αγκαλιά και όποιον δεν ήθελε τις εκδηλώσεις μιας τέτοιας στοργής.
Προσπαθούσε να καθησυχάσει τις ανησυχίες της. Τι θα μπορούσε άραγε κακό να συμβεί αν απλώς παρακολουθούσε σιωπηλή, όπως είχε αποφασίσει;
Μα να που ένας συγκεκριμένος δεσπότης Προαστίων, εκείνος ο ίδιος που είχε κάποτε δώσει επίσημη διάλεξη για την κατωτερότητα των γυναικών και για το πως δεν πρέπει να μιλάνε στην εκκλησία, την φώναξε στο βήμα να έρθει, παρουσιάζοντάς την στην κατάμεστη αίθουσα, με μια περίλαμπρη εισαγωγή: «Να, κυρίες και κύριοι, εδώ η Εύα είναι πολύ αντιδραστική».
Τι να κάνει η Εύα, μια και δυο πήρε τα πόδια της, θέλοντας και μη, και πήγε στο βήμα, γνωρίζοντας ότι δεν θα της έβγαινε σε καλό.
Ο μητροπολίτης Σελήνης παρακολουθούσε κάτω από το ακροατήριο προσεκτικά, και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο φώτιζε το πυρόξανθο μαλλί του και φανέρωνε ότι ήδη προγευόταν τους καρπούς που θα μπορούσε σε λίγο να δρέψει από την περίτρανη νίκη.
«Σας κάλεσα εδώ κυρία μου», συνέχισε ο δεσπότης Προαστίων, «γιατί είστε πνεύμα αντιλογίας, και όλο διαμαρτύρεστε. Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί, παρακαλώ εξηγήστε μας!»
«Με ενοχλεί», απάντησε εκείνη, όσο μπορούσε πιο διακριτικά, όσο μπορούσε πιο σιγά, «ότι η γλώσσα με την οποία μιλάτε ενώ έχει καλή πρόθεση δεν φθάνει όπως πρέπει στα αυτιά των ανθρώπων».
«Χαχαχά», απάντησε ο δεσπότης Προαστίων με βροντόγελο, «ισχυρίζεστε δηλαδή εσείς ότι ξέρετε καλύτερα τη γλώσσα;»
«Αφήστε την», φώναξε άλλος από την άλλη γωνία, «αυτή είναι πνεύμα ανυπακοής!»
«Αλήθεια μπορείτε να κάνετε υπακοή;» ρώτησε φωναχτά με διακριτή φωνή ο μητροπολίτης Σελήνης.
«Εύα», μίλησε τότε ο αρχιεπίσκοπος, «μπορείς να κάνεις υπακοή;»
«Τι θα θέλατε μακαριώτατε», ρώτησε η Εύα, περιμένοντας να δεχτεί τη διαταγή…
«Να είσαι ευτυχισμένη, Εύα, αυτό θα ήθελα».
Ξαφνιάστηκε η Εύα, κοίταξε ερωτηματικά τον μακαριώτατο, τον κοίταξε θαυμαστικά, έπνιξε μέσα της τα χίλια ερωτήματα, έπνιξε μέσα της την αιχμηρή παράκληση ‘βοηθήστε όμως και εσείς’, του χαμογέλασε με πλατιά ευγνωμοσύνη, και είπε:
«Είναι δύσκολη αυτή η εντολή, είναι πολύ δύσκολη, αλλά θα προσπαθήσω».
Και έφυγε από εκείνη τη συνάντηση πιο ελεύθερη και πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

2 Σεπ 2019

Δυο Αστικοί Μύθοι: Το Τρομοκρατικό Ισλάμ, ο Πασιφιστικός Ινδουισμός




Φωτογραφία: AP


Από την 11η Σεπτέμβρη 2001 το Ισλάμ συνδέεται στη δυτική σκέψη με την τρομοκρατία. Τι κι αν η προϋπάρχουσα σχέση του Μπιν Λάντεν με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες οδήγησε σε μια νεόκοπη όσο και πρωτότυπη φονταμενταλιστική εκδοχή του Ισλάμ, καμωμένη στη Δύση, εργαλειοποιημένη ως αντίπαλο δέος στο σοβιετικό επεκτατισμό την περίοδο του ψυχρού πολέμου, με επίκεντρο το Αφγανιστάν; Όλα αυτά ξεχνιούνται μπροστά στις αδυσώπητες νεότερες εξελίξεις. Παρασιωπάται επίσης βολικά η δεδομένη και άρρηκτη συμμαχία του δυτικού τόξου με τη Σαουδική Αραβία, μήτε ορρωδεί ενώπιον και των πιο σκοτεινών δράσεων του σαουδαραβικού καθεστώτος.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε με την εγκαθίδρυση του χαλιφάτου του ISIS, με τη δική του γεωγραφική επικράτεια, κράτους ανομίας και τρόμου, φρικαλεοτήτων με τους όρους θεάματος μιας πολύ σύγχρονης τεχνολογικής κοινωνίας και συνάμα με εικόνες αρχαϊκές, γιαταγάνια και κομμένους λαιμούς. Εκεί εκπαιδεύτηκε ένα σωρό κόσμος, μισθοφόροι του κακού, και ακόμα και μετά την ήττα του χαλιφάτου, πολύ δύσκολα θα ξεμάθουν πρακτικές που έμαθαν και στις οποίες εθίστηκαν. Κοντά σε αυτά η διαρκής τρομοκρατία σε ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε κατά πλειοψηφία ισλαμικές, εναντίον άλλων πιο φιλελευθέρων εκδοχών του Ισλάμ ή του σηιτικού Ισλάμ.

Μέσα σε όλο αυτό τον όγκο της πληροφορίας που κατακλύζει τα δελτία των ειδήσεων, ξεχνιέται η απλή και πολυποίκιλη πραγματικότητα του ισλαμικού κόσμου, με την έντονη προσευχή του και πνευματική προσπάθεια, τον ζωηρό αλληλέγγυο κοινοτισμό του, την πίστη και την αφοσίωσή του στον Θεό, τη συναλληλία του.

Τα αντίθετα φαινόμενα, μιας χριστιανικής τρομοκρατίας σε ισλαμικούς στόχους, όπως στη Νέα Ζηλανδία, περνάνε εύκολα στη λήθη, και φυσιολογικά ερμηνεύονται όχι ως τυπικά δείγματα της θρησκείας, αλλά ακριβώς ως προδοσία και απόκλιση από τις αρχές του χριστιανισμού. Και έτσι ασφαλώς είναι. Απλώς αυτό που διαπιστώνουμε αυθόρμητα στο πλαίσιο του δικού μας κόσμου, σε μια διττή μεθοδολογία αρνούμαστε να το αναγνωρίσουμε στους άλλους, τους οποίους προκρίνουμε να δαιμονοποιούμε.




Συνάμα ένας άλλος αστικός μύθος είναι αυτός του πασιφισμού του Ινδουισμού, μιας θρησκείας που ασκεί μόνιμα γοητεία, ιδίως σε κάποιες εκδοχές της ευπρόσληπτες στη Δύση, αλλά και χάρη σε προσωπικότητες που έγιναν παγκόσμια σύμβολα μιας ειρηνικής επανάστασης όπως ο Μαχάτμα Γκάντι.

Πέρα από τη σαγηνευτική ειρηνικότητα της επανάστασης του Γκάντι, υπάρχει η καταγοήτευση του υπεραγχώδους δυτικού ανθρώπου από εκδοχές της γιόγκα που τρόπον τινά θεωρούνται μέρος ενός προγράμματος άσκησης και περισυλλογής που συμβάλλει στην εσωτερική ειρήνευση του ατόμου. Ασφαλώς η εκδοχή της γιόγκα που προσλαμβάνεται στη Δύση είναι σε τέτοιο βαθμό αλλοιωμένη και ξεκομμένη από τη γενικότερή της θρησκευτική συνάφεια και σκοποθεσία, που εύλογα θα την περιφρονούσε ένας γνήσιος ινδουιστής.

Είναι εξάλλου χαρακτηριστική η δυνατότητα του ινδουισμού για διαρκή εκλεκτική ενσωμάτωση ετερόκλητων στοιχείων, όπως επί παραδείγματι της Βίβλου από τον Μαχάτμα Γκάντι, και είναι και αυτό το συγκρητιστικό στοιχείο (ανάλογο του οποίου έχει και το Ισλάμ) που συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας δίχως αιχμές εικόνας του Ινδουισμού. Πέραν τούτου, η ντάρμα, η ινδουιστική διδασκαλία, που καθιερώνει την αποδοχή συγκεκριμένων τρόπων γενικά αλλά και ειδικά για κάθε κοινωνική κατηγορία, το σύστημα των καστών και η έμμεση παρηγοριά ομού και καθυπόταξη που προκύπτει από την απαρηγόρητη ανακύκλιση των αέναων μετενσαρκώσεων καθιστούν την αποδοχή της πραγματικότητας ως έχει παρά την ιδέα της ρήξης ίδιον του Ινδουισμού.

Και εδώ χάνονται στο ημίφως άλλες μορφές ινδουιστικής λατρείας που τιμούν έναν αδυσώπητο κύκλο καταστροφής και νέας ζωής, ή η ίδια η βία που γεννά η δίχως σημεία διαπερατότητας κοινωνική διαστρωμάτωση, και η θέση των άθικτων (ντάλιτ) στην ινδική κοινωνία.

Εδώ και δεκαετίες υπάρχει στην Ινδία πρόνοια νομικής αντιμετώπισης της τάσης των τελευταίων να μεταστρέφονται στον χριστιανισμό, εξαιτίας ακριβώς της πανανθρώπινης αδελφοσύνης της χριστιανικής διδασκαλίας. Όμως, οι ντάλιτ που μεταστρέφονται στερούνται ακόμα και των ελάχιστων προνοιών και προνομίων του νόμου που έχουν σταδιακά εισαχθεί για τους ινδουιστές ντάλιτ.



Σε μια εν πολλοίς ακυρωτική μετεξέλιξη των ιδεών του Γκάντι, ξεπηδά σήμερα ένας ινδουιστικός εθνικισμός, που εδράζεται όχι πια στην ανοχή και αποδοχή ενός κοινωνικού πλουραλισμού, αλλά σε μια σκληρά ιδεολογικοποιημένη ινδουιστική Ινδία, που στηρίζεται στην επιβολή, εσχάτως και στη βία. Το κύριο παράδειγμα αυτής της μετεξέλιξης, με πρωταγωνιστή τον Ινδό πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι είναι το παράδειγμα του Κασμίρ. Η άρση του ειδικού καθεστώτος αυτονομίας του Κασμίρ και η απόπειρα βίαιης ενσωμάτωσής του στην Ινδική επικράτεια, εκτός των άλλων απομυθοποιεί και γκρεμίζει ολότελα την ιδέα ενός αποκλειστικά πασιφιστικού Ινδουισμού.

Εδώ είναι σαφές ότι η ινδουιστική ταυτότητα της πλειονότητας διασφαλίζεται μέσω της επιβολής, τόσο στο Κασμίρ όσο και σε κάθε άλλη μειονότητα εντός της Ινδίας. Όταν συνεπώς τίθενται ζητήματα ισχύος και πολιτικής εδραίωσης, η ιδιοπροσωπία μιας θρησκείας υποχωρεί, όσο κι αν τυχόν εργαλειοποιείται.

Ίσως σπεύσουν πολλοί να συμπεράνουν ότι οι θρησκείες όλες εμπεριέχουν προγραμματικά στοιχεία φονταμενταλισμού, φανατισμού και αποκλειστικότητας και οδηγούν σε συρράξεις και φρίκη. Όμως, και μια τέτοια ιδέα δεν είναι παρά ένας ακόμα αστικός μύθος.

Στη φύση του ανθρώπου είναι να οργανώνεται σε κοινότητες, να διακρίνει μεταξύ του εντός και του εκτός, να περιχαρακώνεται, να συγκρούεται με φανταστικούς ή πραγματικούς εχθρούς, να διεκδικεί τον χώρο του σε βάρος του άλλου, να εκμεταλλεύεται την ιδέα της ετερότητας προκειμένου να οικοδομήσει ταυτότητα και να συγκροτήσει ομαδοποίηση και πειθαρχία. Αυτό σημαίνει ότι κάθε στοιχείο πολιτισμού, θρησκευτικό ή όχι, που συγκροτεί ταυτότητα, μπορεί να είναι το καλύτερο αλλά ομού και το χειρότερο, στον βαθμό που μετατρέπεται σε ασπίδα και δόρυ.


* Η δρ. Εύη Βουλγαράκη είναι ΕΔΙΠ στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του ΕΚΠΑ. Πρώτη δημοσίευση στην Εφημερίδα των Συντακτών

26 Φεβ 2019

Η Σπουδή της Ομιλητικής και η Έρευνα





Το Α΄Διεθνές Συμπόσιο Ομιλητικής, μια σημαντική διοργάνωση στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ την 1η Μάρτη 2019, που όχι μόνο δίνει ώθηση στις ομιλητικές σπουδές, αλλά και τοποθετεί αντάξια στον διεθνή χάρτη την αιχμή της έρευνας που έχει πραγματωθεί στην Ελλάδα. Όλο αυτό είναι επί της ουσίας έργο της τακτικής καθηγήτριας Δήμητρας Κούκουρα που ακάματα εργάστηκε όχι μόνο στην έρευνα και διδαχή, αλλά και ιδίως στην υποστήριξη και καθοδήγηση νεότερων ερευνητών, ανάμεσα στους οποίους έχω υπάρξει και εγώ.

Η ευρεία οπτική σε ζητήματα Ομιλητικής, το πλάτος αλλά και το βάθος της έρευνας, καθώς και οι καινοτομίες της φαίνονται στο πρόγραμμα και στα θέματα που πραγματεύονται οι ομιλητές.

Η δική μου συμμετοχή είναι στο θέμα: "Διάλογος Χριστιανών και Μουσουλμάνων: Θέσεις, Επιχειρήματα και Επικοινωνιακά Στοιχεία. Η Απολογία του Αιθίοπα Αγίου ʿĚnbāqom προς τον Μουσουλμάνο Ηγέτη Grān με βάση το Κοράνιο."

Λεπτομέρειες του Προγράμματος:







Αγγλικά:










3 Νοε 2018

Από την πλευρά του Ιστορικού



Ο καθηγητής Φώτης Βασιλείου μου έκανε την τιμή να γράψει για το βιβλίο μου, Η Προσέγγιση των Εθνικών κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, από τη σκοπιά του Βυζαντινολόγου και Ιστορικού της Ύστερης Αρχαιότητας. Τον ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου έκανε καθώς και το περιοδικό Σύναξη που τη δημοσίευσε. Μπορείτε να τη διαβάσετε πατώντας πάνω στην εικόνα.