Βαρκούλες του Ονείρου

Η άρμη στο δέρμα ως η θάλασσα στεγνώνει

Τα βότσαλα που ρίχνεις στ’ ανοιχτά

Ένα απλός χορός στην αμμουδιά

Ή ένας ψίθυρος που βγαίνει μυστικά

Το κύμα σε αέναη μουσική ροή

Νοτίζει τις βαρκούλες του ονείρου

Κι όταν η τελευταία βυθιστεί

Αναδιπλώνομαι απ’ τη χώρα του απείρου

Μα τη στερνή ετούτη παιδικότητα

Που κέρδισα ως έρχεται το δείλι

Πανηγυρίζω με κάθε εκλαμπρότητα

Στο αμμόκαστρο ή στο ταπεινό κοχύλι