Απλότητα
Ακρυλικό σε ακατέργαστο ξύλο πεύκου. Διαστάσεις 10,5 x 14,00 cm.
Τελειώσαν οι καμβάδες μου, μα δεν τελειώσαν τα κέφια μου για ζωγραφική.
Κι εκεί που αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να πασαλείψω με χρώματα, ο γείτονάς μας μάς ρώτησε μήπως τυχόν χρειαζόμαστε ξύλα για το τζάκι. Προσπαθεί μόνος του να χτίσει το σπίτι του, και έχει κάθε λογής ξύλα οικοδομής για πέταμα. Μόνο να προσέξουμε, έχουνε πρόκες.
Μα και βέβαια χρειαζόμαστε, πόζες θα παίρνουμε τώρα; Οι άντρες του σπιτιού, πολύ προκομμένοι και διόλου καλομαθημένοι, κουβάλησαν τα ξύλα. Ένας μεγάλος σωρός βρίσκεται κάτω στην αυλή. Κάθε τόσο ανεβάζουμε σανίδια και σανιδάκια με μπαζότσαντες, αυτές τις λινάτσες τις πλεχτές από πολυπροπυλένιο, διαστάσεων ενός κυβικού. Για να ανέβει μια τέτοια τσάντα, γεμάτη, δεν φτάνουν τ’ αγόρια. Βοηθάμε και οι γυναίκες.
Στο τζάκι μαζί με τα κούτσουρα, ρίχνουμε και τα σανιδάκια. Τα σανιδάκια κάνουν τη μεγαλύτερη φλόγα, μα θέλουν προσοχή. Και για τις πρόκες και για τις σπίθες. Ευτυχώς είναι καθαρά ξύλα, χωρίς προσμίξεις και βερνίκια.
Τα ρίχνω λίγα λίγα, να κρατιέται το σπίτι ζεστό. Έχω γίνει μεγάλη μαστόρισσα στη φωτιά, σχεδόν ινδιάνα. Καθώς τα ρίχνω, ξακρίζω και μερικά καθαρά σανιδάκια.
Αυτά είναι για ζωγραφική. Άλλοτε τα ζωγραφίζω με λεπτομέρεια, κι άλλοτε φτιάχνω σκαριφήματα. Σε ένα πεντάλεπτο, σκάρωσα μια γυναίκα, με άσπρο, μαύρο, σιένα και ώχρα. Μου αρέσει να ζωγραφίζω ανθρώπους, έχουν πνοή. Τους αγαπώ τους χαρακτήρες που ζωγραφίζω. Άλλωστε αν δεν αγαπήσεις κάτι, πώς να το ζωγραφίσεις;
Η μινιμαλιστική μου αποτύπωση της γυναίκας με ικανοποιεί. Αφού την ολοκλήρωσα, ανακάλυψα ότι λείπει το ένα πόδι, από το γόνατο και πάνω. Και όμως, παρά τις ασυνέχειες, η γυναίκα μου έχει συνέχεια. Και ακόμα έχει κίνηση, έχει ρυθμό...
Μου αρέσει επίσης το γυμνό, καθώς φτάνει στον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης.
Γυμνοί γεννηθήκαμε και γυμνοί θα πεθάνουμε.
Η γυμνότητα μπορεί να είναι η απόλυτη ένδεια, μπορεί όμως να είναι μια απόλυτα παραδείσια κατάσταση.
Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν σήμερα την απόλυτη ένδεια. Αλλά και πολλοί συνάνθρωποί μας νιώθουν την εμπειρία τού μάνα, που κάθε μέρα έστελνε ο Θεός στο λαό του στην έρημο.
Η φτώχεια είναι κατάρα κι ευλογία.
Κοινωνικά θα αγωνιστούμε λυσσαλέα ενάντια στη φτώχεια, ενάντια στην αδικία. Σε προσωπικό επίπεδο –και όχι στην απόλυτη ακρότητά της– μπορούμε να γευόμαστε τη φτώχεια ως καλογερική, ως εμπειρία ελευθερίας.
Κάποια φορά, με χρόνους με καιρούς, θα μιλήσουμε πιο ανοιχτά για τις όψεις της φτώχειας στην πραγματικότητα της καθημερινότητας...
Για την ώρα, ετοιμάζουμε μέσα μας τη μεγάλη γιορτή.
Απλότητα! Ευλογημένη απλότητα. Θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα με απλότητα, καταπώς ταιριάζει στον εν σπηλαίω τεχθέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου